Ik heb een pakket met kleren gestuurd… En een jaar later kwam hij
Een eenvoudige daad van vriendelijkheid die de cirkel rond maakte
Het begon allemaal met de kledingkast.
Mijn.
Precies mijn dochter.
Ze was al uit haar kleine jurkjes, zachte jumpsuits en gestreepte leggings gegroeid – kleren die nog steeds naar waspoeder en infanterie roken.
Ik vouwde ze zorgvuldig, bond ze vast met touw en zette ze op internet:
« Gratis babykleding – gebruikt in goede staat, schoon en klaar voor een nieuwe peuter om van te houden. »
Ik heb er niet veel aandacht aan besteed.
Gewoon een klein dingetje.
Een van die dingen die je doet als je ruimte wilt maken, loslaten en verder gaan.
Maar toen kwam het nieuws.
Niet van iemand uit de buurt.
Niet van een vriend.
Maar van een vrouw die ik nog nooit heb ontmoet.
Haar woorden waren zacht. Oprecht. Rauw.
« Mijn dochter heeft bijna geen kleren. We maken een moeilijke tijd door. Of… Zou je ze nog steeds sturen? »
Er was geen vraag.
Geen drama’s.
Alleen een moeder die om hulp vraagt.
En op dat moment aarzelde ik.
Niet omdat ik aan haar twijfelde.
Maar omdat de wereld ons heeft geleerd ons hart te bewaken—ons af te vragen of goedheid met dankbaarheid zal worden beantwoord… of als vanzelfsprekend wordt beschouwd.
Advertentie
