Maar ik herinnerde me wat het betekende om moe te zijn.
Overweldigd worden.
Sta in een winkel met een jumpsuit van 5 dollar in je hand en vraag je je af of je het kunt betalen.
Dus heb ik de doos verzegeld.
Betaalde voor de verzending.
En ik stuurde het de wereld in — zonder enige verwachtingen.
Alleen hoop.
📅 Maanden gingen voorbij. Ik was het bijna vergeten.
Het leven ging door.
Mijn dochter is gegroeid.
De doos verdween uit het geheugen.
Het stille deel van mij vroeg mezelf:
Heeft ze het gekregen?
Was het eigenlijk wel waar?
Maar ik zei tegen mezelf:
Zelfs als ze dat niet doen, zijn die kleren nu bij iemand. Misschien gaven ze warmte. Misschien gaven ze verlichting.
En dat was genoeg.
Toen, bijna een jaar later, ging de deurbel.
Geen briefje.
Geen trackingnummer.
Een klein pakketje bij mijn deur.
Geopend.
Binnenin zat een brief.
En foto’s.
Een meisje—stralend, glimlachend, draaiend—gekleed in dezelfde jurk die ik zelf had opgevouwen.
Haar moeder schreef:
