« Hoe heet je? » vroeg hij zacht.
« Ellie! Ik ben vijf en een half jaar oud. En ik hou van marshmallows in chocolade. »
Daniel glimlachte ondanks zichzelf.
Een stem klonk van achter de toonbank.
« Ellie, mijn liefste, trek je jas aan. We gaan sluiten. »
Hij draaide zich om. De wereld stokte.
Grace.
Ze kwam achter het espressomachine vandaan, haar handvatten gepoederd met bloem en cacao. Blond haar slordig naar achteren gebonden, een versleten groene trui, spijkerbroek getekend door een lange werkdag. Ze was niet langer het meisje dat hij had gekend. Ze was iemand anders geworden. En toch was alles daar.
Hun blikken ontmoetten elkaar. Tien jaar stortten in een seconde in.
« Ik dacht niet dat ik je nog eens zou zien, » zei ze uiteindelijk. Vooral hier. »
Daniel wilde spreken. Er kwam niets uit.
« Ga je jas aantrekken, lieverd, » zei Grace tegen Ellie terwijl ze naast haar knielde.
Toen ze zich oprichtte, sloeg ze haar armen zachtjes over elkaar.
« Je bent veranderd, » zegt ze.
« Jij ook. Ik… Ik wist niets van Ellie. »
« Je had het niet mogen weten. »
Hij keek toe hoe ze met felle tederheid over haar dochter waakte.
« Ze is geweldig. »
« Ja. »
Hij haalde adem.
« Ik wil dat we praten. Op een dag. »
Grace aarzelde, maar knikte toen.
« Misschien. »
Ellie rende terug en fluisterde tegen Daniel: « Ik denk dat mama glimlachte. Ze doet het niet vaak. »
Ze zijn weggegaan. Maar er was net iets geopend.
De volgende dagen keerde Daniel terug naar het café. Langzaam. Zonder haast. Voor Ellie. Voor Grace. Om te repareren zonder haast.
Op een avond bekende Grace aan hem:
« Ik heb dit allemaal jaren alleen gedaan. Ik dacht dat het de enige manier was om Ellie te beschermen. »
Daniel pakte haar hand.
« Je hoeft niet meer alleen te zijn. Ik ben hier. »
Ze keek lang naar hem.
« Ik weet nog niet wat het is. Maar ik wil het proberen. Voor haar. »
« Eén dag tegelijk. »
« Eén dag tegelijk. »
