Deel 1: Discriminatie Kerstavonddiner

De kristallen kroonluchter in de eetkamer van de Roberts was zo gepolijst dat het pijnlijk was om naar te kijken. Onder de agressieve gloed stond een lange eikenhouten tafel voor twaalf personen, voorzien van geroosterde eend, aardappelpuree met truffels en flessen wijn die voor de meeste mensen meer dan een maand huur kosten.

Elena zat helemaal aan het uiteinde van de tafel, vlak naast de keukendeur. Het was een plek die meestal was voorbehouden aan kinderen of ongenode gasten. Technisch gezien was ze geen van beide—ze was een schoondochter—maar ze werd zeker als de ander behandeld.

« Elena, zit niet zo stil, » gromde haar schoonmoeder Brenda, terwijl ze met een goed verzorgde vinger naar de lege wijnkaraf wees. « Ga meer Cabernet kopen voor Clara’s man. Geboren in ’98. En wees voorzichtig met hem; Die fles is meer waard dan je auto. »

Elena stond op zonder een woord te zeggen en streek de voorkant van het eenvoudige grijze vest glad. « Natuurlijk, Brenda. »

Terwijl ze naar de wijnkoeler liep, hoorde ze gegiechel.

Clara, haar schoonzus, stond vandaag in de schijnwerpers. Gekleed in een rood gewaad met pailletten die schreeuwde « modern geld, » streelde ze de arm van haar man, David. David keek tevreden met zichzelf. En hij had daar redenen voor; hij is zojuist gepromoveerd tot regionaal verkoopdirecteur voor de Noord-Amerikaanse divisie van Nova Group, een enorm conglomeraat dat bekendstaat om zijn meedogenloze efficiëntie en royale bonussen.

« David redt het net, » pochte Clara met een piepende stem. « De partners bij Nova zijn er dol op. Men zegt dat hij op het juiste pad is naar de positie van vicepresident. Eerlijk gezegd is het hoog tijd dat iemand uit deze familie er echt prestige aan toevoegt. »

Ze wierp een stiekeme blik op Elena, die wijn inschonk.

« Niets persoonlijks, Elena, » glimlachte Clara ironisch. « Maar aangezien Mark… Wie is hij nu? Een freelance consultant? Het klinkt als een code die « werkloos » betekent.

Elena zette een fles wijn op tafel. Ze keek niet naar Clara. Ze keek naar haar zevenjarige dochter, Lily, die rustig naast haar lege stoel zat.

« Mark werkt aan zelfstandige projecten, » zei Elena kalm. « Het gaat goed met hem. »