Ik werk al jaren in de bediening, maar nog nooit heb ik zo’n klant gehad als de Nolans.
Meneer Nolan houdt van zijn vrouw op een stille maar krachtige manier. Ze zit in een rolstoel, haar handen trillen te veel om zichzelf te voeden. En elke keer dat ze binnenkomen, voedt hij haar, hap voor hap, terwijl zijn eigen eten koud wordt.
De eerste keer dat ik het zag, voelde ik iets in me. Hij aarzelde nooit, toonde nooit frustratie – alleen maar pure liefde en geduld. Maar… wie zorgde er voor hem?
Die avond maakte ik een keuze. Toen ik hun eten bracht, knielde ik naast mevrouw Nolan en vroeg zachtjes:
« Vindt u het goed als ik help? »
