Bradley was mijn verloofde. Twee jaar relatie, projecten, een toekomst waarvan ik dacht dat die solide was. Op een avond vroeg hij hoeveel ik verdiende. antwoordde ik, trots. Zijn kijk op het leven is veranderd. Binnen een paar weken was ik « intimiderend » geworden, « castrerend ». Een maand later vertrok hij. Drie maanden later trouwde hij met een serveerster, met als onderschrift: « Eindelijk een vrouw die me een man laat zijn. »
Er brak iets in mij. Een jaar lang was ik slechts een schaduw. Er bleef slechts één persoon over: Tiffany Russo.
Toen Tiffany zwanger werd en Rosie kreeg, wilde ik haar helpen. Beetje bij beetje nam ik het over. Vandaag betaal ik Tiffany $800 per maand: ze praat over « reverse babysitting ». Ze behoudt haar vrijheid. Ik heb Rosie.
Toen werd een idee geboren — ongetwijfeld discutabel: wat als ik mijn volgende relatie zou testen? Wat als ik mezelf presenteerde als een vrouw zonder geld, overweldigd, om te zien hoe een man mij zou behandelen?
Ik perfectioneerde de rol: versleten leggings, oude truien, geloofwaardige vermoeidheid. Ik noemde het vroeger « uitgeputte chic ».
Ontmoeting met Graham
Ik ontmoette Graham in een koffietentje, Rosie in mijn armen. Ze heeft mijn koffie gemorst. Ik schaamde me kapot. Hij lachte, hielp me, bood me nog een koffie aan en ging bij ons zitten.
Acht maanden lang was hij onberispelijk. Nooit een verwijt, altijd aanwezig, attent voor Rosie alsof ze al zijn dochter was. Hij geloofde mijn verhaal over parttime administratief werk. Hij hield toch van me.
Toen hij me aan zijn familie wilde voorstellen, raakte ik in paniek. Ik had gehoord over zijn moeder, Patricia Whitmore, die beroemd was om het saboteren van de relaties van haar zoon.
En zo kwam ik in dit huis terecht dat meer leek op een verklaring van rijkdom dan op een thuis.
