Het huis was brandschoon, stil, bijna onwerkelijk. Anthony en zijn moeder stonden ontspannen op het terras, met een drankje in de hand. Ze zagen er volkomen normaal uit.
Mijn vader stelde slechts één vraag: « Waar zijn zijn sleutels? »
Ze spraken over bescherming, stabiliteit, mijn vermeende mentale toestand. Op dat moment begreep ik dat ze mij zagen als een probleem dat moest worden beheerd, niet als een persoon.
« Ik ga weg, » zei ik.
We lachten. Mij werd verteld dat ik nergens heen kon, geen auto, geen baan, geen beslissingsvermogen.
Mijn vader greep in. Hij sprak over de wet, over illegale detentie, over persoonlijke eigendommen. Hij zei dat ik mijn papieren moest halen.
Binnen leek het huis niet langer een thuis. Het was een plaats delict. Ik heb snel een tas volgeladen. Toen haalde ik onder het matras een map tevoorschijn die ik al maanden had verstopt.
Bankafschriften. Screenshots. Uitwisseling van berichten. Ik leed niet passief. Ik was bewijs aan het verzamelen.
« Ik ben niet gebleven omdat ik zwak was, » zei ik tegen mijn vader. « Ik wachtte op het juiste moment. »
We zijn vertrokken.
Thuis, in het licht van de keuken, werd alles duidelijk. Mijn auto was verkocht. Mijn trustfonds is leeg. Een lening afgesloten op mijn naam met een vervalste handtekening.
« Het is niet langer een zaak voor koppels, » zei mijn vader. « Het is een criminele fraude. »
Dus handelden we. Bank. Advocaten. Politie. Dossiers. Procedures. Alles wat woorden omzet in feiten.
De drukpogingen zijn begonnen. Beroepen. Berichten. Misbruikmeldingen. Maar elke keer hadden we documenten. Rechterlijke uitspraken. Bewijs.
Het was niet spectaculair. Het was traag, administratief, uitputtend. Maar het was echt.
