De aanklachten vielen uiteindelijk neer. Geen schandaal. Gewoon kille en precieze woorden: fraude, vervalsing, verduistering.
Ik heb een klein appartement gevonden. Niets luxueus. Maar de ramen gingen open. De sleutels waren van mij. Elke euro op mijn rekening behoorde mij toe.
Ik werkte wanneer ik kon. Ik was stukje bij beetje aan het herbouwen. Zonder decoratie, zonder illusies.
Op een dag kreeg ik mijn persoonlijke spullen terug. Onder hen mijn oude sleutelhanger, met een klein versleten vlaggetje eraan. Ik heb het aan mijn nieuwe sleutels bevestigd.
Het was niet de auto die telde. Dat was wat mij werd afgenomen toen de sleutels van me werden afgenomen: de vrijheid om te vertrekken.
Noah rende door het appartement, lachend, zich niet bewust van alles wat we hadden vermeden.
Ik deed de deur achter ons dicht.
Niet omdat ik opgesloten zat.
Omdat ik eindelijk veilig was.
