Op kerstavond arriveerde ik in uniform, samen met de generaal. De gesprekken verstomden zodra we binnenkwamen.
« Schout-bij-nacht Rachel Lane, Amerikaanse marine. »
De gezichten veranderden. Mijn moeder werd bleek. Kyle verstijfde. Mijn vader fluisterde: « Admiraal… »
Ik glimlachte niet. Ik gaf geen uitleg. Ik bleef rechtop staan.
De generaal sprak over leiderschap, over beslissingen die onder druk werden genomen, over discrete dienstverlening. Vervolgens zei hij dat hij mij zonder aarzeling zijn eigen team zou toevertrouwen.
Het applaus volgde later.
Later, in een gang, beschuldigde Kyle me ervan dat ik hen « in het ongewisse » had gelaten.
Ik antwoordde kalm: « Je hebt er nooit naar gevraagd. »
Ik heb mijn ouders maar één ding gezegd: als we een relatie wilden, moest die beginnen met respect.
Mijn beveiligde telefoon ging over. Werk belde. Ik vertrok zonder om te kijken.
