Zes maanden later keerde ik terug. In de familiekast, tussen Kyles onderscheidingen en het afscheidszwaard van mijn vader, lag mijn medaille voor bijzondere verdiensten.
Mijn vader luisterde. Echt waar.
Kyle gaf ongemakkelijk toe dat hij blind was geweest.
Mijn moeder hief een toast uit op de stille strijders, op hen die in de schaduw opereerden.
Voor het eerst in lange tijd had ik het gevoel dat ik erbij hoorde.
Niet omdat ik hun blik had opgedrongen.
Maar omdat ze er uiteindelijk voor hadden gekozen om het te zien.
Het was geen triomf.
Het was beter.
Het was er vredig.
