Ik liep met mijn cadeaus naar de deur. Nog voordat ik kon kloppen, hield een man in een gehuurd smokingpak me tegen, met een klembord in zijn hand.
« Sorry, uw naam staat niet op de lijst. »
Het duurde even voordat ik het begreep.
Staat niet op de lijst.
Achter het matglas zag ik de immense kerstboom, versierd in donkerblauw en goud, met kleine vliegtuigjes en ankers. Kyle stond in het midden van de kamer, omringd en bewonderd.
Ik zag dat hij me opmerkte. Ik las aan zijn lippen: « Ze had een Excel-spreadsheet mee moeten nemen. »
Mijn moeder keek weg. Mijn vader draaide zich niet eens om.
Ik drong niet aan. Ik drong me niet op. Ik deed gewoon een stap achteruit.
Toen de deur dichtging, was het geluid niet hard. Maar het galmde nog lang na.
Ik vertrok weer. Tien minuten later zat ik in een hotel, alleen, de cadeaus nog ingepakt op het bed. Ik werkte tot middernacht. Zoals altijd zette ik mijn emoties opzij: de woede van nu, de pijn van nu, de vervlogen hoop.
De volgende dag belde mijn moeder meerdere keren. Toen een bericht: « We wisten niet dat je zo vroeg zou aankomen. » Ze wist het wel.
Ik heb de lijst niet genoemd. Sommige waarheden hoeven niet te worden uitgesproken.
