Die kerst was volledig aan Kyle gewijd. Hij was aangenomen op de vliegschool en het werd gevierd alsof het voorbestemd was. Een taart in de vorm van een straaljager, toespraken, foto’s. Alles draaide om hem.
Diezelfde week wonnen mijn team en ik een nationale strategische simulatiewedstrijd. Een groot succes. Ik bewaarde het certificaat in mijn jaszak, hopend op een bijzonder moment.
Toen ik het aan mijn vader liet zien, vlakbij de barbecue, knikte hij.
« Dat is goed. Kyle zal dit soort reflectie nodig hebben. »
Het sissen van het vlees overstemde al het andere geluid.
Twee jaar later ontving ik mijn plaatsingsbrief voor de marine-inlichtingendienst. Ik had me hun trots voorgesteld. Mijn vader vroeg simpelweg: « Is dat geen steun? » Mijn moeder sprak over veiligheid, over iets « minder reëels ».
Die nacht verhardde er iets in mij.
Ik ben gestopt met proberen iets te bewijzen.
Ik leerde in de schaduw te werken. De stilte te lezen. Beslissingen te nemen waarvan de uitkomst nooit door iemand wordt toegejuicht, omdat succes er vaak uitziet alsof er « niets is gebeurd ».
