De volgende ochtend, toen we elkaar nauwelijks tegenkwamen bij het ontbijt, vroeg hij of ik een sociaal diner had verplaatst. Ik vertelde hem dat ik iets belangrijks wilde vertellen. Hij zuchtte, drong aan en vroeg of het kon wachten.
Dus ik wachtte. Dagen. Weken. Ik ging alleen naar mijn eerste oncologieafspraak, mezelf overtuigend dat ik sterk, onafhankelijk was—niet verlaten.
Dan waren er nog de bankkaartafschriften: juweliers waar ik niet kwam, restaurants die te intiem waren voor professionele maaltijden. Late oproepen in de garage opgenomen. En die felle lippenstift op haar kraag, een tint die nooit van mij was geweest.
Toen hij me de volgende vrijdag een « belangrijk diner » aanbood, geloofde ik het. Ik koos een jurk die mijn gewichtsverlies maskeerde, mijn donkere kringen opmaakte en zelfs mijn zus belde om haar eindelijk over de diagnose te vertellen.
« Misschien brengt dit ons dichter bij elkaar, » zei ik tegen hem.
Ze aarzelde voordat ze antwoordde.
Bij Giovani’s zorgde het schemerige licht voor een kunstmatige intimiteit. Robert was nerveus. En plotseling begreep ik waarom hij een openbare plek had gekozen.
« Ik heb ruimte nodig, Margaret, » zei hij, terwijl ik begon te praten over mijn ziekte. « Het werkt niet meer. »
Twintig jaar werkten niet meer.
Hij sprak over verandering, over evolutie, over een « gezonde » pauze. Toen kwam de waarheid naar buiten: Jessica. Zijn secretaresse. « Het ging zo. »
Ik heb niet gehuild. Ik stond op, legde mijn handdoek neer en vertrok.
Kanker kon wachten. Allereerst moest je de scheiding overleven.
De papieren arriveerden een week later. Alles werd opgesomd, gekwantificeerd, gereduceerd tot koude lijnen. Zelfs de parels van ons jubileum hadden een prijs.
Ik heb zonder strijd getekend. Niet uit zwakte. Per strategie.
Daarna belde ik mijn oncoloog. Toen George, mijn schoonvader.
George vertelde me wat Robert niet wist: een morele clausule in zijn testament. Als Robert van me zou scheiden zonder bewijs van ontrouw van mijn kant, zou hij alles verliezen.
Robert had dit testament nooit gelezen.
Die dag begreep ik dat zijn overhaaste vertrek een misrekening was.
