Wat volgde was een langzame terugkeer naar mezelf. Een operatie. Radiotherapie. Vriendschappen herwonnen. Mijn meisjesnaam werd hervat. Een nieuwe baan. Een kracht die ik niet vermoedde.
En toen de aankondiging van hun verloving. Bij het huis aan het meer. Het huis dat wettelijk gezien nooit van hem zou zijn.
Ik ben naar het feest geweest. Ik heb het document meegenomen. Ik sprak kalm. Voor iedereen.
De waarheid deed de rest.
Ik ben weggegaan zonder om te kijken. Zonder triomf. Zonder haat.
Later belde Robert me. We zagen elkaar weer. Ik vertelde hem over kanker. Voor remissie. Voor het einde van geheimen.
Hij had alles verloren. Ik had de essentie gevonden.
Maanden later, nog één keer bij het meer, namen we zonder boosheid afscheid. Gewoon met helderheid.
Ik vertrok met fotoalbums en het tuingereedschap van mijn grootmoeder. Dingen gemaakt om te cultiveren, niet om te vernietigen.
Soms is het verliezen van alles wat je dacht dat je leven was, de enige manier om jezelf te vinden.
