Op zondagochtend raakte Derek in paniek en probeerde de schijn te redden door een te dure cateringlunch te bestellen. De kaart werd bijna afgewezen. Hij verbrandde zijn laatste middelen om een illusie te behouden.
Precies om twaalf uur ging de deurbel. Elaine kwam binnen, observeerde, begreep. Toen ze de cijfers zag, veranderde haar kijk. Ze stelde de juiste vragen. En toen, nog voordat ik iets zei, klopte de waarheid op de deur.
Een deurwaarder. Een envelop met het opschrift « laatste kennisgeving van wanbetaling en voornemen tot vervolging ».
De lening was niet nieuw. Het was bijna twee jaar oud. Bijna honderdduizend dollar. Ze hebben een contract met mij als medeondertekenaar afgesloten.
Mijn handtekening stond erop. Slecht nagebootst. Grof vervalst.
De kamer verstijfde. Toen schreeuwde Elaine. Een kreet van woede, van schaamte, luid genoeg om de buurt te waarschuwen. bekende Derek. Hij had mijn naam « geleend ». Het geld geïnvesteerd. Alles verloren.
Hij had geen fout gemaakt. Hij had fraude gepleegd.
