Dinsdagochtend begon het nieuwe tijdperk. Er verscheen een betalingsmelding op zijn telefoon: zijn helft van de hypotheek, rekeningen en kosten. Een duidelijke, precieze hoeveelheid. Hij werd bleek. Hij had het geld niet.
Heel snel stortte alles wat tot dan toe « vanzelf deed » in. Schone was verscheen niet langer magisch. De koelkast bevatte zijn gebruikelijke producten niet meer. Ik bereidde zijn maaltijden, zijn vitamines, zijn organisatie niet meer. Ik beheerde mijn leven. Hij moest zijn eigen beheer doen.
Hij sprak over straf. Ik legde hem rustig uit dat het geen sanctie was, maar de onafhankelijkheid waar hij om had gevraagd. Het gewicht dat hij voelde was niets anders dan het zijne.
Op zaterdag was de lucht in huis zwaar. Op zondag zou zijn moeder komen lunchen. Elaine Hail, een voormalig faillissementsadvocaat, een formidabele vrouw die naar insolventie rook zoals anderen regen ruiken. De enige persoon waar Derek bang voor was.
Ik heb de lunch vereenvoudigd. Ik heb een duidelijke samenvatting geplaatst van zijn uitstaande financiële verplichtingen op de koelkast. En ik heb, in het volle zicht, een samenvattend dossier achtergelaten.
Wat hij niet wist, was dat de dag ervoor een kredietmonitoringswaarschuwing mij had gewaarschuwd: er was net een leningaanvraag op mijn naam ingediend. Ik heb mijn krediet binnen enkele minuten bevroren. Te laat voor hem.
