« Jimena, het spijt me, » mompelde hij. « Ik weet dat ik een fout heb gemaakt, maar we kunnen het proberen… »
« Nee, » onderbrak ze hem scherp. « Wat er gisteravond gebeurde was geen ‘vergissing.’ Een fout is het vergeten van een jubileum. Wat je deed was een herhaalde keuze. Je koos er steeds weer voor om me te bedriegen. Dat is niet te verhelpen met relatietherapie of bloemen. »
Mariana stond op en gaf hem een kaart.
« Hier zijn mijn contactgegevens. Als je een advocaat hebt, laat hen contact opnemen, » zei ze. « De voorwaarden staan in de rechtszaak, maar mevrouw Briones kan ze samenvatten. »
Jimena haalde diep adem.
« Je houdt je auto, je pensioenrekening en je persoonlijke bezittingen, » somde ze op. « Ik houd het huis, de beleggingsportefeuille en mijn hotels. Je bent verantwoordelijk voor je schulden, inclusief de creditcards die je gebruikte voor je uitjes. En wat betreft onze ‘sociale groep’, mensen zullen beslissen met wie ze zijn als ze ontdekken waarom ons huwelijk is geëindigd. »
« Ga je het aan iedereen vertellen? » vroeg hij bezorgd.
« Niet nodig, » antwoordde ze. « Hotels praten, Tomás. Receptionisten, managers, conciërges… Iedereen kent elkaar. Morgenochtend weet de halve wereld dat je je minnares naar het hotel van je vrouw hebt gebracht. Het is een te sappig verhaal om stil te houden. »
Hij stond op en zwaaide met zijn armen in de lucht.
« Je hebt dit allemaal gepland. Het hotel kopen, hier vandaag zijn van alle dagen… Het was allemaal een val. »
« Je hebt het mis, » zei Jimena, terwijl ze hem recht in de ogen keek. « Het kopen van het hotel was een zakelijke deal. Dat je juist vandaag deze hebt gekozen… puur geluk. Voor mij. »
Tomás was sprakeloos.
