De deur naar de kelder was twee nachten eerder dichtgevallen. Hun stiefmoeder, Corinne Haldane, schreeuwde niet toen ze hen opsloot. Ze schreeuwde nooit. Haar kalme stem liet Rylan zich altijd kleiner voelen in haar buurt dan wie dan ook. Ze betrapte hem erop dat hij Pippa het laatste stuk brood uit de keuken gaf. Haar uitdrukking veranderde geen spat terwijl ze hem aan de arm naar de trap trok. Ze zei simpelweg: « Diefstal heeft zijn gevolgen. » Toen liet ze hem los, en toen Pippa probeerde haar te volgen, duwde het lichte duwtje dat ze beiden de trap af duwden. Het gekraak in zijn been klonk zo luid dat het weerklonk.
Gevangen in het donker drukte Rylan zijn hand op het koude beton en fluisterde: « Ik moet bewegen. Ik moet het proberen. » Deze woorden kalmeerden hem. Hij wist dat niemand anders zou komen. Zijn vader was op een onderzoeksschip voor de Atlantische kust en zou pas een week later terugkeren. Corinne wachtte altijd op die momenten van afwezigheid.
Hij keek in de tegenovergestelde richting van de kelder, waar hij zich de omtrek van een oude askoker van maanden geleden herinnerde. Als hij verbinding maakte met zijn omgeving, was er misschien een kans. Niet echt. Maar Pippa kon geen nacht meer in de kelder aan. Deze zekerheid brandde meer dan de pijn in zijn been.
