Mijn naam is Robert. Het verhaal dat ik ga vertellen heeft mijn familie voorgoed veranderd. Sommige details zijn aangepast om anonimiteit te bewaren, maar de essentiële feiten zijn echt.

Het was een prachtige septembermiddag in een klein stadje in het Midwesten. Mijn zoon David vierde zijn tweede bruiloft in een elegant historisch landhuis, versierd met witte rozen en lelies, verlicht door kaarsen en opgefleurd door zachte muziek. De sfeer leek perfect, als een nieuw begin na jaren van rouw.

Ik zat aan tafel nummer acht, vlak naast mijn kleinzoon Mikey, zes. Hij reed met zijn kleine rode autootje op het witte tafelkleed, ondergedompeld in zijn eigen wereld. Ik trok haar vlinderdas recht, mijn hart werd samengeknepen door de herinnering aan haar moeder, Grace, die te vroeg stierf bij een tragisch ongeluk.

David bewoog zich tussen de tafels, glimlachte en bedankte de gasten. Zijn nieuwe vrouw, Vanessa, straalde in haar kralenjurk, poseerde voor foto’s. Toch voelde ik, ondanks de feestelijke sfeer, een diffuse angst, onmogelijk uit te leggen.

Plotseling verstijfde Mikey. Haar kleine handjes stopten met bewegen. Hij kneep in de mijne, ijskoud.

« Opa, ik wil meteen weg, » fluisterde hij met een trillende stem.

Bezorgd boog ik me naar hem toe. « Wat is er aan de hand, grote jongen? »

Hij aarzelde, en fluisterde toen: « Opa, je hebt toch niet onder de tafel gekeken? »

Een rilling trok door me heen. Ik tilde langzaam het onberispelijke tafelkleed op en boog me voorover. Daar, vlak bij Mikey’s stoel, lag een klein papiertje in vier gevouwen. Ik pakte het met een trillende hand op en vouwde het bij kaarslicht open.

« Tafel 8, speciale gast, jongen. Voeg geplette pinda’s als extra toe aan het dessert. »

Die woorden namen me de adem weg. Mikey is ernstig allergisch voor pinda’s. Het kleinste spoor kan fataal zijn. De hele familie weet het. Iemand had hem opzettelijk kwaad willen doen.