Mark belde die avond nog drie keer. Ik heb de eerste twee oproepen via de messenger verbroken terwijl Dana me aan de essentie herinnerde: alles op papier houden, niets in paniek onderhandelen, alles documenteren. Toen ik eindelijk de telefoon opnam, hield ik een kalme stem.
« Je had daar niet het recht toe, » zei hij. Op de achtergrond het lawaai van het casino en het gelach van een vrouw — jong, luid, zorgeloos.
« We zijn voorbij de vraag van ‘juist’ gegaan, Mark. Je hebt de rekening leeggemaakt. »
« Het was ons geld! En dat is mijn leven. Je kunt me niet straffen omdat je jaloers bent. »
Jaloers. Van een man die zijn eigen kinderen steelt en het vrijheid noemt.
« Dana heeft de aanvraag ingediend. Je bent toegewezen. »
Stilte, dan een droge uitademing. « Wat betekent dat precies? »
« Dit betekent dat de rechtbank zal beslissen wat er nu te doen is. Niet jij. »
Hij hing op.
De volgende ochtend reed ik zoals gewoonlijk Lily en Noah naar school. Glimlachen naar de leraren, voorbereide snacks, façade van normaliteit — kinderen voelen angst als honden die een storm ruiken. Toen zat ik in de auto op de parkeerplaats en trilde dertig seconden. Daarna belde ik Dana terug.
« Je doet het juiste, » zei ze tegen me. « Nu breiden we de perimeter uit. »
Met haar schetste ik het volledige plaatje van onze financiën: de hypotheek, Marks pensioenplan, creditcards, autoleningen. Ze legde mij uit dat in onze staat het afzuigen van beleggingsfondsen via tussentijdse maatregelen en later door terugbetaling in de uiteindelijke schikking kon worden geregeld. Het was geen onmiddellijke rechtvaardigheid, maar een procedure met echte hefbomen.
Op maandag werd een voorlopige zittingsdatum vastgesteld. In de tussentijd stuurde Dana brieven naar elke bank en de geïdentificeerde schuldeiser om hen te informeren dat de echtscheidingsprocedure gaande was en om te vragen om verdere schulden op mijn naam te voorkomen. Ik opende een betaalrekening op mijn naam, werkte salarisoverschrijdingen bij en stelde een minimalistisch budget op op basis van de aanname dat Mark niet zou bijdragen. Het was moeilijk, maar het was echt.
Mark daarentegen is theatraal geworden. Excuses om 2 uur ‘s nachts, beledigingen om 9 uur ‘s nachts.
Mark: « Je verspilt mijn leven. »
Mark: « Ik ga naar binnen en we praten. »
Mark: « Als je de deur voor me dichtdoet, maak ik het lelijk. »
Dana’s advies stond in één zin: « Laat hem praten. Jij, handel. »
Op woensdag arriveerde het certificaat van de deurwaarder: Mark was persoonlijk bediend in de lobby van zijn hotel. Dana gaf het aan mij over met een zin: « Hij kan niet doen alsof er niets is gebeurd. »
Die nacht riep Mark terug, zijn stem zachter, bijna smekend. « Ik kan het repareren. Ik betaal het terug als ik thuis ben. Stop gewoon de procedure. »
« Waar is het geld nu? » vroeg ik.
Een pauze die te lang is. « Het is niet… Zo. »
Dus ja, het was precies dat. Contante opnames, casinogeldautomaten, dit « nieuwe leven » gefinancierd met het geld van ons gezin. Ik stelde me voor dat Lily vroeg waarom voetbal was afgelast, Noah vroeg waarom papa er ‘s avonds niet was. De keel trok samen.
« Je hebt een keuze gemaakt. Er zijn consequenties. »
