Twee dagen later verscheen Mark zonder waarschuwing bij het huis. Ik zag het op camera terwijl ik groenten aan het snijden was voor het avondeten. Ik vroeg de kinderen om door te kleuren en liep naar de deur zonder hem te openen.
Hij stond op de veranda, zijn overhemd gekreukt, zijn ogen rood, zijn zelfvertrouwen aangetast. « Laat me binnen. »
« Je kunt niet terugkomen alsof er niets is gebeurd. Niet daarna. »
« Ik heb je niets aangedaan. Ik heb iets voor mezelf gedaan. »
Ik lachte, kort en bitter. « Je hebt je kinderen gestolen. »
« Maak mij niet de slechterik. »
« Ik hoef niets te doen. Je bankafschriften regelen dat. »
Hij boog zich naar de camera, zijn stem laag. « Ze bleef niet eens. Sienna vertrok toen het geld opdroogde. »
En daar heb je het: de « zielsverwant » verdween zodra de fantasie te duur was.
Marks schouders zakten. « Ik heb nergens anders om heen te gaan. »
« We moesten er eerder over nadenken. De hoorzitting is vrijdag. Praat met je advocaat. »
Toen ik terugging naar de keuken, keek Lily me met grote ogen aan. « Papa is boos? »
Ik knielde neer. « Papa maakte slechte keuzes. Maar je bent veilig. We komen er wel doorheen. »
Dat dacht ik — bijna. Die nacht echter staarde ik naar het plafond en vroeg ik me af hoe ver Mark zou gaan als ik besefte dat hij zijn terugkeer niet kon intimideren.
Op vrijdagochtend trok ik hetzelfde marineblauwe colbertje aan als bij de oudersvergaderingen. Niet omdat de rechtbank als een vergadering voelde, maar omdat ik iets vertrouwds nodig had. Dana stond op me te wachten op de trap, een dikke map onder haar arm.
Bij de hoorzitting leek Mark kleiner dan ik me herinnerde. Toen de rechter hem vroeg waarom hij de rekening had leeggehaald, probeerde hij er een liefdesverhaal van te maken. De rechter knipperde niet met zijn ogen. De stukken spraken: bankmeldingen, opnames, berichten waarin hij een 22-jarige vrouw een « zielsverwant » noemde, en het ontbrekende geld.
De voorlopige maatregelen werden opgelegd: exclusief gebruik van het huis voor mij, verbod om krediet op mijn naam te openen, onmiddellijke voorlopige alimentatie, voorlegging van ondersteunende documenten binnen tien dagen, en gedeeltelijke terugbetaling van de verduisterde fondsen volgens een plan of door aftrek van het salaris.
« Ik kan niet betalen, » mompelde Mark.
« Je kon Las Vegas ook niet betalen, » antwoordde de rechter, voordat hij doorging naar de volgende zaak.
De daaropvolgende maanden waren chaotisch maar vooruitkijkend. De vondst onthulde wat Mark probeerde te verbergen: contante voorschotten, een kaart die net voor vertrek was geopend, hotelkosten. De cijfers waren duidelijk. Tijdens de bemiddeling probeerde hij een laatste pleidooi. « Ik wil nog een kans. »
« Je bent al twaalf. »
We concludeerden vóór het proces. Niets fairs, maar eerlijk: gestructureerde terugbetaling, gedeelde pensioenrekeningen, stabiele ouderschapsorganisatie en een duidelijke grens rond mijn financiële leven.
De dag dat de scheiding werd uitgesproken, heb ik niet gevierd. Ik zat op een bankje met een koffie en liet de stilte zijn werk doen. Als ik met de persoon die ik was kon praten, zou ik haar zeggen: « Hij is niet weggegaan omdat je te oud of te saai was. Hij vertrok om weg te lopen van zijn verantwoordelijkheden — en hij verwarde vliegen met een nieuwe start. »
Mark belt soms nog steeds voor school of sport. Ik blijf eenvoudig, zorg voor de kinderen, ben standvastig voor mezelf. En als dit verhaal je raakt, weet dit: als iemand met je stabiliteit speelt, ben je niet machteloos. Lees meer. Omring jezelf met mensen. Herwin je evenwicht voordat je moet rennen.
