In het Château Blanc werd ik die avond ver van de ereplaats geplaatst, geklemd tussen vreemden. Voor me glimlachte Travis’ secretaresse me met een onverklaarbare zelfverzekerdheid. De opmerkingen begonnen langzaam, maar veranderden toen in openlijke spot over mijn baan, mijn kleding, mijn « gebrek aan klasse ».
Toen Travis eindelijk te laat arriveerde, bood hij geen excuses aan. Hij lachte met zijn collega’s, flirtte openlijk en keek me toen aan zoals je een castingfout opmerkt.
« Je doet altijd alles om jezelf te zijn, in plaats van beter te worden, » zei hij voor iedereen.
Ik vroeg hem waarom hij met mij getrouwd was.
Zijn antwoord deed de kamer bevriezen: « Omdat ik dacht dat ik je kon repareren. Maar klasse kan niet worden geleerd. »
Toen kwam de rekening. En hij vertrok.
Ik heb niet gehuild. Ik haalde de bankpas tevoorschijn die ik maandenlang stiekem had bewaard en ik betaalde. Toen ik het restaurant verliet, wist ik dat dit niet het einde was. Het was weer een bewijs.
Die nacht, terwijl hij sliep, handelde ik. Met hulp van een forensisch financieel specialist verzamelde ik bewijs: offshore rekeningen, verduistering van geld van oudere cliënten, compromitterende e-mails en zelfs een echtscheidingsplan waarbij hij me instabiel wilde laten lijken.
De volgende dag sprak ik. Naar de autoriteiten. Voor journalisten. Aan de vrouwen van zijn medestanders, die zelf verraden waren.
Alles begon heel snel.
Bij zonsopgang ontplofte mijn telefoon: drieëntwintig gemiste oproepen. Travis. Zijn medewerkers. Onbekende nummers. Op televisie zagen we federale agenten uit de loges van zijn kantoor komen.
Hij kwam naar het huis van mijn zus om me op te halen, buiten zichzelf, pratend over verraad, over wraak. Hij bleef herhalen dat ik hem dankbaar moest zijn.
Toen begreep ik het: hij zou het nooit begrijpen.
