De scheiding was snel. De clausule kwam in werking. De rekeningen zijn bevroren. Slachtoffers worden gecompenseerd. Ik kreeg veel meer terug dan geld: mijn naam, mijn waardigheid, mijn leven.
Een paar dagen later keerde ik terug naar het Chateau Blanc, gekleed in dezelfde rode jurk. Het personeel verwelkomde me met respect. De directeur vertelde me dat Travis nu verbannen was van het establishment.
Ik zat bij het raam, een koffie voor me aangeboden, en ik haalde adem.
De maandag daarop ging ik weer naar school. Een spandoek wachtte op me: « Welkom, juffrouw Turner. » Mijn studenten applaudisseerden. Een van hen zei tegen me: « Mijn moeder zegt dat het betekent dat je weer jezelf bent. »
Hij had gelijk.
Toen begreep ik dat ik nooit « minder » was geweest. Ik was gewoon omringd door mensen die nodig hadden dat ik hem geloofde.
Mijn leven was niet wat hij voor mij had gewild. Het was beter.
