Mijn naam is Maya.
Twaalf jaar geleden had ik gelachen als iemand me had verteld dat ik ooit zo’n behandeling zou accepteren. Ik had een carrière, een appartement, een moeizaam verworven onafhankelijkheid. Ik was zelfverzekerd.
Toen ontmoette ik Brandon.
Hij sprak over projecten, startups, de toekomst. Hij had een aanstekelijke energie waardoor je erin wilde geloven. Al snel werd ik zijn steunpilaar. Zijn strateeg. Zijn vangnet.
In acht jaar tijd gingen vijf bedrijven failliet. Elke keer werkte ik harder. Ik nam extra opdrachten aan, maakte mijn spaargeld leeg, en daarna mijn pensioenrekeningen. Ik sloot leningen af op mijn eigen naam, omdat die van hem toch al geruïneerd was.
Mijn ouders leenden ons geld van hun eigen spaargeld. Brandon beloofde altijd dat « de volgende de juiste zou zijn. »
Uiteindelijk zijn we bij zijn moeder, Diane, ingetrokken.
Daar werd ik onzichtbaar. Of beter gezegd, nuttig. Ik kookte, maakte schoon en werkte ‘s nachts in een magazijn. Diane had overal kritiek op. Christine maakte me belachelijk. Brandon zweeg.
Hij heeft nooit gezegd: « Ze is mijn vrouw. »
Toen ik zwanger werd, zuchtte Brandon. « Dit is niet het juiste moment. »
Ik heb zelf een miskraam gehad. Hij reageerde uren later op mijn bericht. Diane merkte op dat het uiteindelijk het beste was.
Ik had moeten vertrekken.
