Maar ik bleef.
Acht maanden voor het contract kwam Brandon terug met een nieuw project. Wanhopig. Overtuigend.
Daar heb ik mijn tante Catherine gebeld.
We hadden vrijwel geen contact meer, maar ze luisterde naar me. Echt luisterde ze. En toen ik haar alles vertelde – het werk, de uitputting, de vernedering – zag ze wat ik zelf niet meer kon zien.
« Laat me zijn dossier zien, » zei ze tegen me.
Twee weken later had Brandon zijn afspraak met de investeerders.
Ik was niet uitgenodigd.
Toen hij euforisch terugkwam, tilde hij me in de lucht.
« Drieëndertig miljoen, Maya. We hebben het gehaald. »
De contracten werden ondertekend zonder dat hij ze echt had gelezen.
Hij had te veel haast.
Te zelfverzekerd.
Drie dagen later zette hij me eruit.
