« Ga weg. Ik wil je nooit meer zien. »

« Brandon, alsjeblieft, doe dat niet… »

‘Weg!’, zei hij scherp, alsof die woorden hem onmiddellijk opluchting brachten. ‘Ga mijn huis uit. Nu.’

Haar stem galmde door de marmeren gang, een ruimte die ontworpen was om geluiden te versterken en het ego te strelen van degenen die graag naar zichzelf luisteren. Elke lettergreep kaatste tegen de muren als een laatste oordeel.

Brandon rukte het handvat van mijn koffer af, iets waar hij blijkbaar al jaren op had gewacht. Hij trok er ruw aan, de wielen bleven haken aan de transportband, waarna hij de koffer optilde en naar voren smeet.

De voordeur stond al open. Een vlaag koude lucht stroomde naar binnen, vergezeld van een stortbui. Mijn koffer belandde op de traptreden, vloog open en mijn leven viel in duigen.

Mijn kleren – de kleren die ik droeg naar sollicitatiegesprekken, nachtdiensten en etentjes met zijn moeder – lagen verspreid over het doorweekte pad. Een trui zoog het vieze water op. Een paar schoenen draaiden rond voordat ze weer op de grond vielen.

Ik bleef als aan de grond genageld op de drempel staan, niet in staat om te bewegen, en observeerde de scène alsof het iemand anders betrof.

Achter Brandon stond Diane rechtop, met haar armen over elkaar en haar kin omhoog. Ze had de tevreden glimlach van een vrouw die lang op dit moment had gewacht. Naast haar stond Christine al te lachen, met haar telefoon in de lucht, de scène te filmen.

« Dit wordt een enorm succes, » zei ze lachend, alsof ik slechts een vorm van vermaak was.

Binnen, achter het erkerraam, bekeek Natalie het tafereel in stilte, met een kopje thee in haar hand. Diane had eerder thee voor haar gezet. Ze had het mij nooit aangeboden.

Drie dagen.

Er waren slechts drie dagen verstreken sinds Brandon het contract van 33 miljoen dollar had getekend.

Het contract dat ik hem had helpen verkrijgen.

Degene die ons zou redden.

Degene van wie ik dacht dat ze hem eindelijk alles zou laten zien wat ik voor hem had gedragen.

In plaats daarvan stond ik op blote voeten in de regen, terwijl zijn nieuwe partner vanuit mijn woonkamer toekeek.

Toen drong een heldere gedachte zich op, kalm en onverzettelijk:

Over tweeënzeventig uur zal Brandon als versteend staan ​​wanneer hij ontdekt wie dit contract daadwerkelijk heeft ondertekend.

Hij wist het nog niet.

Geen van hen wist het.