« Mijn lief, vergeef me, » zei ze tegen onze dochter, terwijl ze haar wanhopig omhelsde. « Vergeef me dat ik je zo laat voelen. Nooit, nooit in mijn leven heb ik gedacht dat ik beter af zou zijn zonder jou. Jij bent het belangrijkste wat ik heb. »
« Maar je zei dat alles zo duur was… »
« Ja, dat heb ik, » gaf mijn vrouw toe. « Omdat het waar is dat dingen geld kosten. Maar weet je wat? Er zijn dingen die onbetaalbaar zijn, en jij bent er één van. Ik zou duizend banen doen om zeker te weten dat het goed met je gaat. Het kan me niet schelen of ik minder moet eten of oude kleren draag, zolang jij maar gelukkig en gezond bent. »
Mijn vrouw keek over het hoofd van onze dochter naar me, en in haar ogen zag ik hetzelfde spijt als ik. We waren onvoorzichtig geweest. We gingen ervan uit dat onze dochter volwassen gesprekken niet zou begrijpen, dat ze te druk was met spelen om op te letten. En in die onvoorzichtigheid lieten we haar bijna geloven dat ze een last was.
« Vanaf vandaag gaan dingen veranderen, » zei ik vastberaden. « Geen praten over geld of problemen als ze er is. En als er iets is dat ons zorgen baart, praten we erover als ze slaapt of op school is. »
« Ja, » stemde mijn vrouw in. « En mijn lief, » zei ze tegen onze dochter, « als je nog iets hoort dat je in de war brengt of je slecht laat voelen, beloof me dan dat je meteen komt en het ons vraagt. Oké? »
Onze dochter knikte, nu met een kleine glimlach op haar lippen.
« Dus je wilt echt niet dat ik naar een weeshuis ga? »
« Nooit, » zeiden mijn vrouw en ik tegelijk.
