Ze knikte tegen mijn borst, maar ik wist dat ze meer nodig had dan woorden. Ze had mijn uitleg nodig, zodat ze de hele waarheid kon begrijpen.

De waarheid achter de woorden

Ik keek haar in de ogen. Ik veegde haar tranen weg met mijn duimen.

« Weet je wat er met volwassenen gebeurt? » Ik vroeg het haar. « Soms zijn we moe, of bezorgd, en zeggen we dingen waar we niet over nadenken. Mama maakt zich zorgen over geld, dat klopt. Maar niet door jou, lieverd. Dat komt omdat volwassenen zich altijd zorgen maken over geld, of we nu veel of weinig hebben. »

« Dus ze wil niet dat ik wegga? » vroeg ze met een klein stemmetje.

« Willen we dat je vertrekt? » Ik herhaalde het, en ik kon een lach vermengd met tranen niet tegenhouden. « Mijn lief, als je zou vertrekken, zou dit huis geen thuis meer zijn. Het zou gewoon een leeg appartement zijn. Je moeder en ik zouden niet weten wat we moeten doen zonder jouw lach, zonder je tekeningen op de koelkast, zonder je verhaaltjes voor het slapengaan. »

Ik zag haar uitdrukking veranderen. De spanning in haar gezicht verzachtte geleidelijk.

« Maar ik hoorde mama zeggen… »

« Ik weet het, » onderbrak ik zachtjes. « En ik ga er met haar over praten. » Omdat zij en ik voorzichtiger moeten zijn met wat we zeggen, ook al denken we dat je ons niet kunt horen. Maar ik wil dat je iets heel belangrijks begrijpt: als mama over verantwoordelijkheden praat, bedoelt ze rekeningen, werk, volwassen dingen. Ze praat niet over jou alsof je een probleem bent.

Ik streelde haar haar. Ze leunde tegen me aan, kalmer maar nog steeds kwetsbaar.

« Weet je wanneer ik veel werk en reis? » Ik vroeg het haar. « Ik doe het omdat ik je het beste wil geven. Ik wil dat je naar een goede school gaat, je speelgoed hebt, niets mist. Maar bovenal doe ik het omdat als ik thuiskom en je zie, al die vermoeidheid verdwijnt. Jij bent mijn reden om te werken, niet mijn probleem. »