Mijn naam is Laura Jennings, en tot de nacht dat alles uit elkaar viel, dacht ik dat mijn familie veilig, stabiel en volkomen gewoon was. Mijn man, Daniel, werkte als financieel adviseur. Wat mij betreft runde ik een bescheiden maar succesvol interieurontwerpbureau. Onze dochter Sophie was net tien geworden: een lief en stralend kind, met bruin haar en grote blauwe ogen.

De problemen begonnen op Sophie’s verjaardag.

Daniels moeder, Margaret, arriveerde gekleed in een van haar gebruikelijke designerpakken, haar zilveren haar onberispelijk gestyled, haar glimlach gespannen. Ze was altijd al ingewikkeld geweest: kritisch over mijn carrière, neerbuigend tegenover mijn onafhankelijkheid, geobsedeerd door het imago van haar zoon. Aan de andere kant gaf ze Sophie bijna overdreven aandacht, en ik sloot mijn ogen.

Op het moment van de cadeaus gaf Margaret Sophie een klein fluwelen doosje. Binnenin straalde een horloge van roségoud, bezet met kleine diamanten. De volwassenen hielden hun adem in: het cadeau was buitengewoon luxueus voor een tienjarig meisje.

Maar Sophies gezicht werd donkerder.

« Ik… Ik wil het niet dragen, » fluisterde ze.

Daniel berispte haar zachtjes, terwijl hij probeerde zijn moeder niet in verlegenheid te brengen. Sophie weigerde echter categorisch met tranen in haar ogen en vluchtte naar boven.

In de dagen daarna vermeed ze het horloge alsof het brandde. Op een avond, na school, vroeg ik haar opnieuw ondervragen.

« Mijn lief, waarom wil je het niet echt dragen? »

Ze keek naar beneden.

« Je zult het begrijpen als je het probeert, mam. »

De toon van zijn stem deed me rillen. Het was niet dat van een grillig kind, maar van een rusteloos, gehaast kind. Ik drong niet aan: het sloot meteen, op het punt van tranen.

Die nacht, lang nadat iedereen in slaap was gevallen, ging ik stilletjes naar beneden naar de keuken. Het horloge lag op het aanrecht. Ik nam het in mijn hand: het was verrassend zwaar voor zo’n dun voorwerp. Toen ik hem omdraaide, viel me iets vreemds op de achterkant, alsof de hoes al geopend was.

Ik pakte een kleine schroeven uit een lade en tilde voorzichtig het deksel op.

Het ging veel te gemakkelijk open.

Binnenin was er geen klassiek mechanisme. In het metaal zaten een kleine microchip en een batterij. Toen ik de lamp dicht bij mijn telefoon bracht, begonnen mijn handen te trillen.

Het maakte geen deel uit van het horloge.

Het was een extra apparaat.

Een afluisterapparaat.

Een apparaat dat mijn schoonmoeder aan mijn dochter had gegeven.

Mijn hart bonsde toen de realiteit me hard raakte. Sophie had aangevoeld dat er iets mis was. Ze had niet overdreven: ze was bang geweest.

Mijn hele lichaam verstijfde. Ik deed een stap terug van de tafel, happend naar adem.

Slechts één reactie was mogelijk.

Bel de politie.

Terwijl de toon klonk, staarde ik naar het horloge onder het keukenlicht. Op dat moment begreep ik dat deze ontdekking nog maar het begin was.

De echte nachtmerrie was nog maar net begonnen.