Ik ontmoette Robert Hale toen ik tweeëntwintig was. Voor vijfenvijftig kerstdagen hebben we een solide, eenvoudige en diep liefdevolle levensstijl opgebouwd. Robert was noch demonstratief, noch spectaculair. Twee maanden voor wat onze vijfenvijftigste kerst samen zou zijn geweest, schudde hij mijn hand in het ziekenhuis en zei: « Dit jaar ben ik je een grote verrassing verschuldigd. » Ik glimlachte, zonder het echt te geloven. Hij was ziek, en de verrassingen leken gering vergeleken met de stille angst die we deelden. Hij overleed in oktober.
In december ging ik door de dagen als een gast in mijn eigen leven. Kerstmis is ondanks alles aangebroken. Ik ging alleen naar de kerk, zat op onze gebruikelijke plek en probeerde te zingen zonder dat mijn stem brak. Bij de uitgang, terwijl ik mijn condoleances kreeg, kwam er een man die ik niet kende naar me toe. Lang, in de veertig, met een grijze jas.
« Mevrouw Hale? » vroeg hij.
Ik knikte, achterdochtig. Hij gaf me een klein leren notitieboekje. « Hij vroeg me je dit vandaag te geven. Hij zei dat je het zou begrijpen. Toen vertrok hij, zonder te wachten.
Ik opende het notitieboekje op het voorplein. Op de eerste pagina schrijft Robert: « Dacht je niet dat ik mijn belofte niet zou houden? Volg deze instructies… En zeg niets tegen de kinderen. »
Robert had nooit iets verborgen gehouden voor Emma en Daniel, onze inmiddels volwassen kinderen. De volgende pagina was simpel: « Ga naar huis. Open de kast in de gang. Neem de blauwe envelop. Lees het alleen. »
Thuis vond ik de wikkel achter de winterjassen. Binnenin een sleutel en een briefje: « Ga naar 417 Maple Street. Middag. »
Maple Street lag vlakbij onze oude buurt. Toen ik aankwam, een bakstenen huis, vers geschilderd. Een makelaar stond op me te wachten op de veranda. « Je moet Margaret zijn, » zei ze met een glimlach.
Binnen waren de muren bedekt met foto’s van ons leven: onze bruiloft, onze eerste kerst, de baby’s. In het midden van de woonkamer stond een grote ingepakte doos, met een briefje van Robert.
Op dat moment gaven mijn benen het op. Ik begreep dat de verrassing alles overtrof wat ik me had kunnen voorstellen.
