De gezichten zijn veranderd. Neerbuigendheid is veranderd in vleierij. Dezelfde mensen die lachten, zochten nu mijn look. Spencer, bleek, begreep te laat wat hij net had weggegooid.
Ik heb betaald, zoals beloofd. Toen ben ik weggegaan. Niet uit woede, maar uit helderheid.
Voordat ik vertrok, gaf de manager me een verzegelde envelop die Eleanor had achtergelaten, die pas geopend moest worden als de kaart voor het eerst werd gebruikt. Daarin zei ze dat ze ooit een contract aan de Hargroves had geweigerd om ethische redenen. Ze had me gewaarschuwd. Ze had gepland.
De volgende dag had ik een afspraak met mijn advocaten. De financiële transparantieclausule die ik in onze overeenkomst had geëist, onthulde een verborgen schuld: een persoonlijke lening die Spencer tijdens het huwelijk had gegarandeerd, en een poging om mij daarvoor verantwoordelijk te houden. Erger nog: een vervalste handtekening bij een herfinanciering. Het diner was niet alleen wreedheid; Het was een manoeuvre.
De rest ging snel. Registratie van bekentenissen, verzoeken wegens fraude, exclusieve aansprakelijkheid voor de schuld, verwijdering van iemands naam van het eigendom. De dreigementen zijn veranderd in paniek.
Op de laatste date smeekte Spencer om liefde. Hij betreurde vooral het verloren beveiligingsvermogen. Ik vertelde hem de waarheid: je gooit iemand niet weg omdat je niet meer van hem houdt, maar omdat je gelooft dat hij waardeloos is. En als je zo’n fout maakt, is het te laat.
