Met een trillende hand draaide ik de klink en duwde de deur open.
Ik verstijfde.
In het kleine kamertje zat een jonge vrouw—nauwelijks twintig, misschien minder—op de rand van een perfect opgemaakt bed. Toen ze me zag, werden haar ogen groot en legde ze een hand op haar ronde buik. Ze was zwanger.
« Jij bent… Emily, toch? Fluisterde ze.
De grond leek onder mijn voeten te begeven. Op Daniels geheime boerderij was een vrouw die mijn naam kende.
Ik greep het deurkozijn vast. « Wie ben jij? » fluisterde ik.
« Maya Collins, » antwoordde ze.
De naam zei niets voor mij, maar iets in zijn stem deed me kippenvel zijn.
« Hoe ken je mij? »
Zijn blik viel op mijn trouwring. « Daniel sprak vaak over jou. »
De pijn was onmiddellijk. « Kende je mijn man? »
Ze knikte. « Bijna twee jaar lang. »
Ik ging zwaar zitten op een oude stoel. « Vertel me alles. »
Maya sloeg haar handen op haar buik. Ze vertelde me hoe ze elkaar ontmoetten bij het diner waar zij werkte, Daniels wekelijkse bezoeken, zijn trouwring die hij had verstopt. Ze vertelde me dat ze het uitmaakte toen ze ontdekte dat hij getrouwd was. Hij had haar gesmeekt, sprekend over een ingewikkeld huwelijk, over een gevoel van verstikking.
Hij had het hier een jaar eerder in het geheim geïnstalleerd. Hij betaalde de rekeningen, deed boodschappen en kwam twee keer per week. Hij wilde deze boerderij weg houden van « zijn andere leven ».
« En de baby dan? » vroeg ik.
« Zes maanden. »
We probeerden al jaren een kind te krijgen. Tevergeefs. Het verraad was totaal.
Ik vroeg hem waarom het niet naar voren kwam na Daniels dood.
Zijn gezicht is ontbonden. « Omdat iemand hier eerder is dan jij. »
Een man genaamd Caleb, vermoedelijk een medewerker van Daniel. Hij had het huis doorzocht, op zoek naar iets, haar halfslachtig bedreigd. Daniel had haar gezegd dat als Caleb ooit zou opduiken, ze haar mond moest houden en hem moest bellen. Maar Daniel was dood.
Beetje bij beetje werd één ding duidelijk: Maya was niet alleen uit schaamte verborgen. Ze was zo bang geweest.
« Je blijft hier niet, » besloot ik. « Maak je spullen klaar. »
