We namen alleen de essentiële spullen mee. Voordat ik vertrok, heb ik zelf het huis doorzocht. Onder het bed ontdekte ik een verborgen kluis. De code was noch een jubileum, noch een trouwdatum. Uit instinct kwam ik binnen op de dag dat ze elkaar voor het eerst ontmoetten. De kofferbak ging open.
Binnenin: een envelop met mijn naam erop, een USB-stick en een zwart notitieboekje.
De brief legde alles uit. Daniel wist dat hij werd bekeken. Hij probeerde een gevaarlijke zaak achter te laten, waarbij een bedrijf betrokken was dat ik niet kende. Hij had Maya verborgen om haar te beschermen. Hij vroeg mij hetzelfde te doen.
In het notitieboekje stonden rekeningen, geldovermakingen, namen. Genoeg om Caleb en zijn omgeving ten val te brengen.
We verlieten de boerderij zonder om te kijken. Ik heb contact opgenomen met Daniels advocaat en om bescherming gevraagd.
Die nacht, terwijl Maya in de logeerkamer sliep, las ik de brief keer op keer. Ik kon het niet vergeven. Maar ik begreep het eindelijk.
Daniel leidde niet alleen een dubbelleven.
Hij stierf terwijl hij probeerde een van hen af te maken.
En nu, of we het nu leuk vinden of niet, was het aan mij om af te maken wat hij was begonnen.
