De volgende nacht, alleen in Richards kantoor, omringd door wetboeken en souvenirs, vond ik de sleutel van een lade die hij altijd gesloten hield. Daarin lagen documenten die ik al twintig jaar niet had gezien. Mijn rechtendiploma. Krantenknipsels. Een foto van mezelf tijdens mijn beëdiging als jongste rechter in de geschiedenis van de staat.
Voordat ik met Richard trouwde, was ik vijftien jaar rechter geweest. Een schitterende carrière die ik had opgegeven voor de liefde, om een gebroken gezin te herstellen en een kind op te voeden dat me nooit accepteerde. Richard had dit altijd geweten. En hij had alles bewaard, voor het geval ik ooit moest onthouden wie ik was.
De volgende dag, terug in de rechtbank, begon ik zelf de getuigen te ondervragen. Rustig. Nauwkeurig. Elke beschuldiging viel in duigen bij het licht van de feiten: medische dossiers, telefoonlogboeken, getuigenverklaringen in de juiste context. De twijfel sloeg om naar de andere kant.
Tijdens de pauze stelde de rechter me een simpele vraag: « Wat is uw volledige wettelijke naam? » Toen ik antwoordde, staarde hij me strak aan. Hij herkende me. Hij had ooit in mijn rechtbank gepleit.
Trevors lach verstomde. Zijn advocaat, met een bleek gezicht, besefte zijn fout te laat. Ik was niet « zomaar een huisvrouw ». Ik was perfect in staat mezelf te verdedigen.
De genadeslag kwam van een video die Richard voor zijn dood had achtergelaten. Daarin legde hij helder zijn keuzes uit, zijn liefde en zijn helderheid van geest. Hij sprak over mijn opofferingen, de verantwoordelijkheid voor zijn zoon en zijn wens dat ik beschermd zou worden. Zijn stem, die door de kamer galmde, verbrijzelde alle beschuldigingen.
