Zijn woord houden

Lena kwam die avond terug naar het huis en zag eruit alsof ze vijf minuten had geslapen en zes uur had gehuild.

Ze wist niet wat voor man Miles nu zou zijn.

De boze man?

De dankbare?

Degene die beschaamd wakker werd en deed alsof er niets was gebeurd?

Miles vroeg haar om bij Owen aan de keukentafel te gaan zitten.

Hij rolde stilletjes naar binnen, zijn houding anders—nog steeds zwaar, maar niet zo hard.

Lena’s handen draaiden in haar schoot.

Owen zwaaide met zijn voeten onder de stoel en keek Miles met open nieuwsgierigheid aan.

Miles schraapte zijn keel.

« Ik zei gisteren iets, » begon hij. « Ik heb een aanbod gedaan. »

Lena’s gezicht spande zich aan.

« Meneer Miles, u was van streek— »

« Ik meende het, » zei hij, zachtjes onderbrekend. « Maar niet zoals ik het zei. »

Hij keek naar Owen, toen weer naar Lena.

« Ik ga je geen geld geven en weglopen, » zei Miles. « Dat is geen hulp. Dat is gewoon afstand met een strik erop. »

Lena knipperde, verward.

Miles ging verder, zijn stem kalm.

« Ik heb een huis voor je gekocht, » zei hij eenvoudig. « Niet hier. Iets waar je kiest. In jouw naam. Een echt thuis. »