Ik belandde in een louche motel, de Sunset Motor Lodge. Negenendertig dollar per nacht, een falend neonbord en een aanhoudende geur van ontsmettingsmiddel en wanhoop. Clarissa had me $300 nagelaten, op tafel gegooid als een aalmoes. Dit was volgens haar de waarde van zeven jaar huwelijk.
Liggend op een vermoeide matras viel me iets op. Richard Hayes was geen man die dingen aan het toeval overliet. Hij was methodisch, vooruitziend, veeleisend. Hij kende de fouten van zijn dochter maar al te goed: haar arrogantie, haar luiheid, haar minachting voor anderen.
Waarom zou hij alles onvoorwaardelijk hebben achtergelaten?
In de vroege ochtend nam ik een besluit. Ik heb Charles Whitmore gebeld, de advocaat van de familie die al meer dan twintig jaar is. Tegen alle verwachtingen in ontving hij me meteen.
Haar gezicht betrok toen ik haar vertelde wat Clarissa mij had aangedaan. Daarna haalde hij het originele testament tevoorschijn.
« Darien, heb je het ware testament überhaupt gelezen? »
Mijn naam stond overal.
Richard had mij aangewezen als de belangrijkste begunstigde: het landhuis, 70% van de liquiditeit, controle over zijn bedrijven. Clarissa daarentegen zou 10 miljoen ontvangen… Op één heel duidelijke voorwaarde: dat ze haar man met respect behandelt na de dood van haar vader.
Door mij weg te jagen, was ze alles kwijt.
Erger nog, ze had een volledige kopie van het testament ontvangen en ervoor gekozen het te negeren, zelfs zo ver gegaan dat ze documenten liet vervalsen om mij te laten geloven dat ze alles had geërfd.
Charles speelde me ook een boodschap voor die Richard kort voor zijn dood had opgenomen. Daarin uitte hij zijn teleurstelling over zijn dochter en zijn vertrouwen in mij. Ik had tranen in mijn ogen.
