De dagen die volgden waren surrealistisch. Clarissa’s rekeningen zijn bevroren. Geannuleerde kaarten. Het landhuis is wettelijk weer van mij. Toen ze me mijn huis zag binnenkomen, woedend, eindelijk begrijpend voor de realiteit, wist ik dat het wiel was gedraaid.
Smeekte ze. Toen dreigde hij. Zijn moeder greep in en probeerde me om te kopen met cheques van miljoenen. Toen dat niet werkte, probeerden ze chantage, met de bewering dat Richard zijn fortuin had opgebouwd met illegale activiteiten.
Ze wisten één essentieel ding niet: Richard werkte al jaren samen met de federale autoriteiten. Hij hielp een uitgebreid witwasnetwerk af te breken. Alles was legaal, gedocumenteerd, gevalideerd.
Onder leiding van de FBI stemde ik ermee in hen nog één keer te ontmoeten, uitgerust met een microfoon. Ze bekende alles: fraude, dreigementen, afpersing. De agenten grepen onmiddellijk in.
Clarissa en haar moeder werden ter plekke gearresteerd.
Zes maanden later woon ik nog steeds in het landhuis, maar het is eindelijk een thuis geworden. Ik heb de plek naar mijn beeld herbouwd. Ik heb een stichting opgericht om degenen te helpen die, net als ik, door hun eigen families zijn verraden.
Clarissa zit een gevangenisstraf uit. Dat deed zijn moeder ook. Hun brieven blijven gesloten.
Ik was nutteloos genoemd. Richard daarentegen had me gezien zoals ik werkelijk was.
Hij liet me niet alleen een financiële erfenis na. Hij liet me een les achter: de waarde van een man wordt nooit gemeten aan wat anderen hem afnemen.
