« Ik ga verlof nemen van lesgeven, » zei ik tegen Daniel, terwijl ik de details uitlegde.
« Ze straffen je, » realiseerde hij zich. « Omdat je ons hebt geholpen. »
« Het is ingewikkelder, » kronkelde ik. « Dit is vooral een praktische kwestie. Het zal makkelijker zijn als ik hier ben om je te helpen. »
Daniel draaide zich naar mij toe.
« Rebecca, waarom? » Echt waar. Je moest andere studenten en andere families in een moeilijke situatie hebben.
Ik pauzeerde even om na te denken.
« Toen mijn man stierf, » begon ik zacht, « hielpen mensen me. Vrienden, familie, zelfs collega’s. Ze brachten maaltijden, regelden het papierwerk, waren bij me. En ondanks al deze steun waren er dagen waarop ik niet zeker wist of ik het wel kon. En ik was maar één persoon. Jij daarentegen probeert de hele familie te steunen terwijl je rouwt. »
Ja, er waren andere families, maar geen enkele raakte me zo erg als die van jou. Geen van hen gaf me het gevoel dat ik iets specifieks te bieden had.
Daniel knikte, blijkbaar mijn antwoord accepterend.
« Ik wil alleen dat je weet dat we hier niet langer zullen blijven, » zei hij. « Ik zal zo snel mogelijk een onderdak voor ons vinden. »
« Het is geen race, » antwoordde ik. « Het contract is zestig dagen, maar als je meer tijd nodig hebt… »
« We hebben het niet nodig, » onderbrak hij streng. « Je hebt al genoeg gedaan. »
Zes maanden later, op een prachtige junidag, stond ik op de oprit van een koloniaal huis aan Oak Lane, terwijl ik toekeek hoe Daniel en mijn broer Michael met de laatste dozen uit de vrachtwagen stapten en naar de voordeur brachten. Lily hield toezicht op het uitladen van haar zorgvuldig beschreven spullen terwijl Noah hun pasgeboren golden retriever-pup—een jongen genaamd Rex—achterna zat over het pas gemaaide gazon.
