Op een nacht, om twee uur ‘s nachts, zat ik in de badkamer, gebogen over de telefoon. Met ingehouden adem, bijna alsof ik bezeten was, typte ik nog meer vragen in de zoekmachine.
Mislukte vasectomie na een bevestigende test? Vals-negatief? Vaderschapstest bij een pasgeborene?
De antwoorden brachten geen enkele troost. De kans op nederlaag was verwaarloosbaar, bijna nul. Elke zin maakte mijn angst alleen maar groter.
Ik begon Claire te observeren. Wees voorzichtig. Pijnlijk. Elke glimlach die ze maakt, elk telefoontje, elke keer dat ze het huis verlaat. Aan de oppervlakte verborg ze niets. Maar soms dwaalde haar blik een seconde te lang, alsof ze iets in zich droeg.
Op een middag vroeg ik haar, terwijl ik probeerde natuurlijk te klinken:
« Claire… Is er iets gebeurd? Weet je… toen we stopten met het proberen? »
Ze knipperde met haar ogen, duidelijk verward. « Wat bedoel je? »
« Niets, » loog ik meteen, terwijl ik achteruit deinsde.
Maar haar uitdrukking was veranderd—nauwelijks merkbaar, maar genoeg om mijn angst te voeden.
Die nacht huilde ze onder de douche. Ik hoorde haar door de deur, zachte, gedempte snikken. Ik stond op het punt haar alles te vertellen—over de vasectomie, over de angst die me van binnenuit opat. Maar ik had geen moed. Deze woorden uitspreken dreigde alles te vernietigen.
Een week later deed ik iets onvergeeflijks.
Ik nam Noah’s gebruikte lolly, stopte die in mijn tas en stuurde hem naar een privélab voor DNA-test. Mij werd verteld dat de resultaten over tien dagen zouden zijn.
Die tien dagen waren een hel. Ik hield Noah vast, voedde hem, wiegde hem, en vertelde mezelf dat ik van hem zou houden, wat er ook gebeurde. En tegelijkertijd bracht elke dag me dichter bij de waarheid waar ik zo bang voor was.
Op de tiende dag kwam de e-mail eindelijk binnen.
Kans op vaderschap: 0,00%.
Ik stond alsof ik verlamd was voor het scherm. In de kamer ernaast lachte Claire zachtjes terwijl ze naar de babyfoon keek. Dit contrast was ondraaglijk.
Ik heb haar niet meteen geconfronteerd. Twee dagen lang zwierf ik als een geest door het huis. Claire merkte dit op.
« Ethan, gaat het wel? » fluisterde ze bezorgd.
Ik glimlachte, kuste haar op het voorhoofd, deed alsof ik dat was. Maar we stikten van het doen alsof.
