Grant verhief zijn stem niet. Hij maakte geen scène. Hij pakte gewoon zijn telefoon en stapte een halve stap opzij, hoewel zijn ogen Caleb niet verlieten.
—Ik wil een volledig dossier over de faciliteit van Desert Ridge Supply in South Phoenix op mijn bureau — zei hij in de telefoon—. Eigendom, huurcontracten, veiligheidsinspecties, arbeidsklachten. Alles. En kijk wie de eigenaar is van het land waar ze opereren. Ja. Nu.
Hij hing op en draaide zich weer naar Caleb.
—Ga naar huis, Caleb —zei Grant—. Wees bij je familie. Rust uit. Laat mij de rest doen.
Caleb fronste lichtjes.
—Meneer, u hoeft niet—
—Ik weet dat ik niet hoef —onderbrak Grant zachtjes—. Ik wil. Je koos voor het leven van een vreemde boven je eigen veiligheid. Mensen zoals jij zijn de reden dat deze wereld nog hoop heeft. Ik zie je snel.
Vijf zwarte SUV’s op een smalle straat
De zon was al achter de rijen kleine huizen gezakt toen Caleb zijn oprit aan de westkant opreed. De lucht gloeide diep oranje, warmte trok langzaam uit de dag weg.
Megan opende de voordeur voordat hij de deur van de vrachtwagen had gesloten. Eén blik op zijn gezicht en haar glimlach verdween.
—Wat is er gebeurd? —vroeg ze, terwijl ze op de kleine veranda stapte.
Hij vertelde haar alles. Het meisje op het trottoir, Daltons dreigement, de rit, het ziekenhuis, de dankbare ouders. Hij liet het deel over de blanco cheque weg. Dat detail voelde te zwaar om mee te nemen in hun kleine woonkamer.
Megan luisterde, tranen verzamelden zich in haar ogen.
—Dus… Je hebt geen baan meer —zei ze zacht toen hij klaar was.
Caleb staarde naar het vlekkerige gras in de voortuin, zijn keel dichtgeknepen.
—Ik denk het niet —gaf hij toe—. Het spijt me, Meg. Ik weet dat dit niet is hoe vandaag had moeten verlopen.
Ze reikte uit, nam zijn gezicht in beide handen en liet hem naar haar kijken. Haar ogen waren nat, maar standvastig.
