—Je hebt een klein meisje in veiligheid gebracht —zei ze—. Als dat ons deze baan kost, dan bedenken we wel iets anders. Ik ben met je getrouwd vanwege het soort man dat je bent, niet vanwege de plek waar je bent ingeklokt. We komen hier samen doorheen. Dat doen we altijd.
Die nacht raakte de slaap hem nauwelijks. Hij lag wakker en luisterde naar de plafondventilator en de stille ademhaling van zijn familie, de cijfers in zijn hoofd die in cirkels marcheerden.
Op zijn zeven gaf hij het rusten op, zette koffie en schoof het kleine raam in de woonkamer open. De buurt begon net te ontwaken — honden blaffden, een vuilniswagen die de straat verderop kletterde, de geur van iemands vroege ontbijt zweefde door de lucht.
Rond negen uur rolde een nieuw geluid door de straat — een lage, gesynchroniseerde zoem van motoren die niet bij een oude pickup of bestelbus hoorden.
Caleb stapte naar buiten op de kleine voordeurtrap.
Vijf zwarte SUV’s reden één voor één zijn smalle straat op, hun lak glanzend in het ochtendlicht, ramen donker getinte. Ze bewogen langzaam, niet omdat het moest, maar omdat ze het konden. Een voor een reden ze langs de stoeprand voor zijn huis, bijna het hele blok in beslag.
Curtains shifted on both sides of the street. Neighbors came onto their porches, whispering, watching.
The middle SUV’s door opened.
Grant Ellison climbed out, dressed more casually now —still expensive, but less intimidating. He looked entirely at home stepping onto that cracked sidewalk, as if he’d been visiting this neighborhood his whole life.
The doorbell rang a second later.
Caleb’s heart hammered as he opened it. Megan stood just behind him, wiping her hands on a dish towel, her eyes wide.
—Good morning, Caleb —Grant said, offering a warm, genuine smile—. May I come in?
Caleb stepped aside. Their living room suddenly felt painfully small with Grant standing in it, but the man sat on their worn couch like it was the most comfortable place in the world.
—I made some calls last night —Grant began—. Turns out Desert Ridge Supply doesn’t own that South Phoenix building. One of my real estate companies does. I also learned your supervisor has been walking a very thin line with safety and labor laws. Complaints, violations, the works. People have been trying to speak up for a while. No one listened. Until now.
Caleb exchanged a glance with Megan.
