—Dank je —fluisterde ze tegen zijn schouder—. Bedankt dat je haar hebt ontvangen. Bedankt dat je bent gestopt. Dank je dat je mijn hele wereld hebt gered.
Calebs armen zweefden een seconde ongemakkelijk voordat hij haar zachtjes op de rug klopte.
—Iedereen zou hetzelfde hebben gedaan —mompelde hij. Diep vanbinnen wist hij dat dat niet helemaal waar was. Hij had net mensen eerder zien bevriezen. Maar het uitspreken voelde goed.
Grant schraapte zijn keel en haalde een leren chequeboek uit zijn jas.
—Alsjeblieft —zei hij—. Laat me iets voor je doen. Noem het bedrag. Alles. Je hoeft niet verlegen te zijn. Je hebt vandaag de loop van ons leven veranderd.
Hij hield het chequeboek en de pen omhoog.
Caleb staarde ernaar. Cijfers flitsten als een diavoorstelling door zijn hoofd. De achterstallige rekeningen. De beugels. De studiesparen die nauwelijks bestonden. De oude truck die een nieuwe transmissie nodig had.
Hij zag ook haar gezicht—Lily, herinnerde hij zichzelf nu— en hoe haar kleine hand in zijn armen had getrild.
Langzaam schudde hij zijn hoofd.
—Ik kan je geld hier niet voor aannemen —zei hij zacht—. Ik stopte niet omdat ik een beloning wilde. Ik stopte omdat ze hulp nodig had. Dat is het. Dat is alles.
Grant keek hem aan alsof hij net een taal was gaan spreken die niemand meer gebruikte. In zijn wereld had alles een prijskaartje. Iemand zien weglopen van een blanco cheque was geen alledaagse ervaring.
—Vertel me dan tenminste over jou —zei Grant uiteindelijk, terwijl hij het chequeboek weer in zijn jas stopte—. Waar werk je?
Caleb aarzelde.
—Ik werkte bij Desert Ridge Supply —zei hij—. In het magazijn in South Phoenix. Ik zeg « gewerkt » omdat… mijn leidinggevende vond het niet leuk dat ik midden in mijn dienst wegging. Hij zei dat als ik weg zou rijden, ik daar klaar was. Ik ben toch weggereden.
Grants uitdrukking veranderde. De dankbaarheid in zijn ogen koelde af tot iets gefocust en scherp.
—Hij zei dat als je mijn dochter hierheen bracht, je je baan zou verliezen?
—Min of meer —antwoordde Caleb, terwijl hij een kleine, humorloze glimlach forceerde—. Hij zei dat ik gewoon een badge-nummer was. Makkelijk te vervangen.
