—Ik ben Grant Ellison —zei de man aan de balie, zijn stem beheerst maar gespannen—. Ik kreeg een telefoontje dat mijn dochter, Lily Ellison, hierheen was gebracht. Alsjeblieft, ik moet weten waar ze is.
De achternaam kwam bij Caleb in een vage herinnering op. Hij had het gezien aan de kant van logistieke vrachtwagens op de snelweg, op billboards die magazijnbanen adverteerden, op het zakengedeelte van de lokale nieuwswebsite. Ellison Vracht & Logistiek. Groot geld. Enorme operaties.
Een verpleegkundige kwam om het bureau heen en sprak met een lage stem tot het stel. De vrouw bedekte haar mond met haar hand en knikte snel. De verpleegkundige draaide zich om en gebaarde naar de wachtkamer.
Haar ogen vielen op Caleb. Ze wees.
Grant Ellison volgde haar blik.
Even leek de drukke spoedeisende hulp zich terug te trekken. De geluiden werden dof. Grant liep naar Caleb toe, elke stap precies, zijn ogen gericht op de man in het vuile werkshirt dat in de hoek zat.
—Ben jij degene die mijn dochter heeft binnengebracht? —vroeg Grant. Zijn stem droeg een diepte die duidelijk maakte dat hij niet gewend was zich hulpeloos te voelen.
Caleb stond op, plotseling onzeker wat hij met zijn handen moest doen. Hij wreef ze weer over zijn broek, alsof dat het vuil kon wegnemen, en knikte toen.
—Ja, meneer —zei hij—. Mijn naam is Caleb. Ik vond haar bij het industrieterrein. Ze zakte in elkaar op het trottoir. Ik kon haar daar niet zomaar achterlaten.
Grant slikte moeizaam.
—De dokter vertelde ons dat ze net op tijd arriveerde —zei hij, zijn stem werd schor—. Ze heeft een hartaandoening waar we niets van wisten. De hitte dreef haar lichaam te ver. Als je op een ambulance had gewacht… als je ook maar een beetje had getwijfeld…
Zijn woorden stokten. Hij maakte de zin niet af. Dat hoefde hij niet.
De vrouw stapte naar voren. Haar mascara was een beetje uitgelopen onder haar ogen, maar Caleb had nog nooit een mooiere uitdrukking gezien dan die ze op dat moment droeg — pure, ongefilterde dankbaarheid.
Ze overbrugde de afstand tussen hen en omhelsde hem zonder aarzeling, zonder zich druk te maken om het zweet, de geur van het magazijn of de aarde.
