Caleb parkeerde scheef bij de deur, zette de truck in de parkeerstand en rende naar de passagierskant. Hij tilde het meisje weer in zijn armen, voelde hoe slap ze was, en rende naar binnen.
De man in het dure pak
—Ik heb hulp nodig! —Zijn stem weerklonk tegen de betegelde muren van de spoedeisende hulp als ontvangst—. Ze viel flauw van de hitte. Ze kan nauwelijks ademen.
Verpleegkundigen en technici kwamen in actie. Uit het niets verscheen er een brancard. Een verpleegkundige nam het meisje voorzichtig uit zijn armen terwijl een andere vragen begon te stellen, haar stem was vlot maar niet onvriendelijk.
—Hoe lang is ze al zo? Waar heb je haar gevonden? Heeft ze medische aandoeningen waarvan je weet?
—Ik weet het niet —gaf Caleb toe, met een bonzend hart –. Ik vond haar lopend bij de magazijnen. Ze zakte gewoon in. Ik ben rechtstreeks hierheen gereden. Ik denk dat het door de hitte komt. Ze was echt heet en toen… koud.
Ze verspilden geen tijd aan meer vragen. De deuren van de trauma-afdeling zwaaiden open en de brancard verdween naar binnen, omringd door een cluster blauwe en groene scrubs. Iemand gaf Caleb een clipboard, maar hij zag het nauwelijks.
Hij stond midden in de wachtkamer, zich plotseling bewust van de vetvlekken op zijn werkbroek, de zweetvlekken onder zijn armen, het vuil op zijn handen. Mensen die in stoelen zaten, keken naar hem en keken toen weg.
Hij vond een plastic stoel in de hoek en ging zitten. Zodra hij stopte met bewegen, viel het gewicht van alles tegelijk op hem. De verloren baan. Het meisje van wie hij de naam niet eens kende. De blik op Daltons gezicht. Megan’s uitdrukking toen hij haar vertelde wat hij had gedaan.
Zijn ogen prikten. Hij drukte zijn handpalmen op zijn gezicht en liet een paar tranen ontsnappen, stil en heet.
Minuten sleepten zich voort in een uur. En nog een. De klok aan de muur leek langzamer te bewegen dan alles wat hij ooit had gezien.
Hij speelde de rit in zijn hoofd opnieuw af, elke rijstrookwissel, elke claxon, elke blik op haar te stil gezicht. Steeds weer prikte een vraag aan hem als een blauwe plek: « Heb ik het juiste gedaan? »
Hij wist het antwoord al. Maar het weten maakte de angst in zijn maag niet kleiner.
De automatische deuren aan de voorkant van de spoedeisende hulp gingen zachtjes open. Caleb keek pas op toen hij het geluid hoorde van gehaaste, dure schoenen op tegels.
Een man en een vrouw stormden naar binnen, allebei gekleed alsof ze zo uit een tijdschriftcover waren gekomen. De man droeg een perfect op maat gemaakt marineblauw pak, zijn stropdas losjes maar nog steeds onberispelijk. De jurk van de vrouw leek op een catwalk te horen, niet op de spoedeisende hulp. Maar hun gezichten vertelden het echte verhaal: paniek, hoop en een soort machteloosheid die geld niet kon oplossen.
