Een van de mannen tastte naar zijn telefoon, alsof hij hem zou bijten. Caleb wist hoe dit kon verlopen. Een 112-melding in het middagverkeer betekende sirenes achter auto’s, minuten die zich uitstrekten tot een eeuwigheid.
Hij keek weer naar het meisje. Haar kleine borst rees ondiep, bijna te langzaam. Een trilling trok door haar lichaam.
Hij dacht niet in cijfers of beleid. Hij dacht in foto’s: Emma die van school naar huis loopt; Jacob die probeert een drukke straat over te steken; Owen die flauwvalt op een hete dag tijdens de voetbaltraining.
Er was geen manier dat hij daar zou knielen en dit kind zien vervagen terwijl iemand hem in de wacht zette.
Hij schoof zijn armen onder haar en tilde haar voorzichtig op. Ze woog bijna niets. Dat, meer dan wat dan ook, deed zijn keel branden.
Caleb draaide zich om naar de hoek van het gebouw waar zijn versleten grijze pickup stond, bakkend in de zon.
Hij was net bij de bestuurdersdeur aangekomen toen een stem die hij maar al te goed kende over de parkeerplaats sneed.
De keuze die hem alles kostte
—Harris! Wat denk je in hemelsnaam dat je aan het doen bent?
Dalton stond in de deuropening van het magazijnkantoor, armen over elkaar, zijn gezicht rood van ergernis, niet van bezorgdheid. De luchtstroom van binnenuit blies om hem heen als een klein halo van privilege.
—Dit meisje zit in serieuze problemen —riep Caleb terug, zijn hart bonzend—. Ze viel flauw op straat. Ik moet haar naar de eerste hulp brengen. Ze bellen een ambulance, maar het kan te lang duren.
Dalton kwam langzaam de trap af, elk trap doelbewust.
—En hoe is dat precies ons probleem? —vroeg hij, zijn toon gevaarlijk kalm—. Je hebt een vrachtwagen af te maken. De klant is elk moment hier. Je loopt van deze steiger af, die lading gaat niet op tijd naar buiten, en ik ben degene die daarvoor moet verantwoorden.
Caleb staarde hem aan, terwijl hij het meisje nog steeds in zijn armen wiegde.
—Ze is een kind —zei hij, zijn stem steeg ondanks hem—. Ze kan nauwelijks ademen. Deze hitte maakt haar af als we niet bewegen. Zou je willen dat iemand palen telt als het jouw kind was dat op het trottoir lag?
Dalton stapte dichterbij tot ze nog maar een paar meter van elkaar verwijderd waren. Zijn ogen waren hard.
—Luister goed, Harris —zei hij—. Je klokt nu uit en rijdt midden in je dienst weg, kom niet terug. Ik zal je als het verlaten van je baan aanduiden. En geloof me, ik ken mensen door deze hele stad. Je mag blij zijn als je wordt aangenomen om blikjes te stapelen in een buurtwinkel.
