« Nieuwsgierigheid waarnaar? » vroeg Miles.
« Over je relatie met de vrouw die voor je zonen zorgt, » zei Jenna voorzichtig. « Sommige mensen hebben hun eigen conclusies getrokken. »
De oude versie van Miles zou het hebben stopgezet. « Geen commentaar. » Einde verhaal.
In plaats daarvan haalde hij langzaam adem.
« Haar naam is Tessa Monroe, » zei hij. « Ze kwam ons huis binnen toen mijn jongens waren vergeten hoe ze moesten spelen. Na het overlijden van mijn vrouw werden ze zo stil dat ik ze nauwelijks herkende. Ik heb specialisten ingehuurd. Ik deed alles wat ik wist. Niets bereikte hen.
« En toen kwam Tessa aan. Ze probeerde ze niet op te lossen met checklists of colleges. Ze ging gewoon op de grond liggen. Ze luisterde. Ze liet ze over hun moeder praten zonder van onderwerp te veranderen. En op een dag liep ik mijn huis binnen en hoorde mijn zonen lachen vanuit de kamer ernaast, voor het eerst in acht maanden. »
Jenna luisterde, haar recorder nog steeds aan.
« Sommigen hebben de situatie als ongepast bestempeld, » zei ze.
« Sommige mensen zien een jonge zwarte vrouw die hand in hand loopt met drie jongens uit een rijke familie en besluiten dat ze het verhaal al kennen, » antwoordde Miles. « Dat zegt meer over hen dan over haar. »
« Hoe zou je haar plaats in jouw leven beschrijven? »
Hij wist dat dit de grens was die hij niet halverwege kon overschrijden.
« Ze is familie, » zei hij eenvoudig. « Zij is geen vervanging voor mijn vrouw. Niemand kon dat zijn. Maar mijn zonen houden van haar, en zij houdt van hen. Ze heeft met ons meegelopen door het moeilijkste seizoen van ons leven. Ik zal me niet verontschuldigen voor haar aanwezigheid in ons huis. »
