« Ik ben degene die hun wereld rustig moet houden, » vervolgde ze. « Niet moeilijker maken. Ze zullen opgroeien met opmerkingen, het zien van krantenkoppen, het zien van mensen die staren. Ik zal daar niet de reden voor zijn. »
« Je stopte met ‘staf’ zijn op de dag dat Evan zo hard lachte dat hij van je rug viel, » zei Miles.
Ze ging uitgeput op de rand van het bed zitten.
« Wat ben ik dan, Miles? » fluisterde ze. « Voor hen? Voor jou? Iets waar niemand een naam aan wil geven? »
Hij opende zijn mond, maar sloot hem weer. De waarheid steeg op in zijn borst en bleef steken in zijn keel.
Ze gaf een droevige, vermoeide glimlach. « Je kunt het niet eens zeggen. Dat zegt me alles. »
« Dat is niet eerlijk, » zei hij zacht.
« Misschien niet, » gaf ze toe. « Maar het is echt. Je zonen verdienen een leven dat niet in geruchten zit omdat mensen niet kunnen omgaan met wat ze niet verwachten. »
Ze pakte een ander shirt, maar haar handen bleven trillen.
« Toen mijn dochter overleed, » zei ze, haar stem nauwelijks hoorbaar, « heb ik mezelf verteld dat ik nooit meer van een ander kind op die manier zou houden. Het heeft me bijna kapotgemaakt de eerste keer. En toen kwamen jouw jongens en ik… Ik ben gefaald in die belofte. Ik hou er toch van. Dus ik moet weggaan voordat het verliezen van hen me weer breekt. »
Miles knielde voor haar zodat ze hem moest aankijken.
« Wat als je niet hoefde te vertrekken? » vroeg hij. « Wat als ik stop met zwijgen terwijl iedereen het verhaal voor ons schrijft? »
« Wat betekent dat eigenlijk? »
« Het betekent dat ik stop met verbergen hoe belangrijk je bent, » zei hij. « Op hen. Voor mij. »
