Een ijskoude januarimorgen daalde neer over het centrum van Seattle. De wind suisde door de smalle straatjes en beet in de gezichten van voorbijgangers die haastig naar hun werk wilden. De zesendertigjarige Liam Porter, een succesvolle ondernemer die zijn eigen techbedrijf vanaf de grond opbouwde, parkeerde zijn auto voor een koffietentje om snel een kop koffie te halen voor een belangrijke vergadering.
Zijn telefoon trilde onophoudelijk, doordrenkt met e-mails en meldingen. Maar een simpele blik uit het raam is genoeg om zijn wereld te bevriezen.
Dicht bij het trottoir, gewikkeld in een deken die te dun was, zat een vrouw met drie jonge kinderen die dicht tegen elkaar aan zaten om warm te blijven. Ze hield een kaartje vast waarop stond: « Help ons alsjeblieft. Alles telt. De scène was al overweldigend. Maar wat Liam totaal verlamde, was zijn gezicht.
Het was Elena Morales.
Hij had haar bijna tien jaar niet gezien. De vrouw waarvan hij ooit dacht dat hij zou trouwen, de vrouw die hij had achtergelaten toen zijn ambitie hem naar een ander leven leidde. En de drie kinderen naast hem hadden zijn hazelnootkleurige ogen, zijn glimlach en zelfs dat kleine kuiltje in de mondhoek.
Een paar seconden stond hij stil, twijfelend aan zijn eigen gedachten. Toen kwam hij dichterbij. Elena keek verrast op, voordat ze ze meteen liet zakken, alsof ze door schaamte werd overvallen.
« Liam, » fluisterde ze.
« Elena, » antwoordde hij, zijn stem vol verbazing en schuldgevoel. « Wat is er met je gebeurd? »
Haar lippen trilden. « Leven, » antwoordde ze eenvoudig. Ze probeerde te glimlachen, maar haar stem brak. Het jongste kind begon te hoesten en hield hem dicht tegen zich aan, fluisterde geruststellende woorden tegen hem.
Liam deed zijn wollen jas uit en trok die voorzichtig over zijn schouders. « Kom met me mee, » zei hij.
Ze aarzelde. « Ik kan niet zo weggaan. »
« Ja, dat kan je, » antwoordde hij vastberaden. « Je blijft hier geen minuut langer. »
Dat moment markeerde het begin van alles wat voor hen beiden zou veranderen.