Toen de twaalfjarige Leo een man in een duur pak in de rivier zag worstelen, had hij nooit verwacht dat één moedig moment hun beider levens voorgoed zou veranderen.
De middagzon brandde boven San Aurelio en bedekte de stad met stof en hitte. Langs de rivieroever liep een jongen op blote voeten met een jutezak over zijn schouder. Leo Morales zocht geen problemen, alleen flessen die hij voor een paar centen kon verkopen.
Zijn hemd was gescheurd, zijn huid gebruind door de zon, zijn gezicht besmeurd met vuil – maar zijn donkere ogen straalden een stille vastberadenheid uit. Zijn grootmoeder, Rosa, had altijd gezegd: « Arm zijn is geen schande, mijo. Je eerlijkheid verliezen wel. » Die woorden waren alles wat hij nog van haar over had.
Ze was inmiddels drie maanden weg en Leo had het overleefd op parkbanken en etensresten.
Die dag glinsterde de rivier loom in de hitte. Leo hurkte aan de oever en neuriede een van Rosa’s oude liedjes terwijl hij naar een fles reikte die in het riet was blijven hangen. Toen klonk er een schreeuw door de lucht.
Hij keek omhoog en zag een menigte zich verzamelen bij de brug. Een man in een strak pak spartelde in het modderige water. De stroming was niet sterk, maar hij raakte in paniek. Zijn handen sloegen op het wateroppervlak voordat hij eronder verdween.
Mensen schreeuwden, maar niemand bewoog. Sommigen pakten hun telefoon.
Zonder na te denken liet Leo zijn tas vallen en sprintte op blote voeten naar de rivier. « Jongen, stop! » riep iemand, maar hij deed het niet. Hij dook erin.
Het koude water beet in zijn huid. Hij zwom hard, greep de arm van de man vast en trok hem omhoog. Het zware pak van de vreemdeling trok hen beiden naar beneden, maar Leo schopte woest en sleepte hem centimeter voor centimeter naar de oever.
Toen ze aan land kwamen, zakte de man in elkaar, snakkend naar adem, zijn gouden horloge glinsterend in de zon. De menigte barstte in gejuich uit. Leo zat trillend in de modder, terwijl twee mannen in pak aan kwamen rennen en riepen: « Meneer Donovan! »
Leo knipperde met zijn ogen. Iedereen kende die naam: Edward Donovan, de rijkste zakenman van de stad.
Donovan leek gedesoriënteerd, maar slaagde erin een flauwe glimlach te creëren. « Jij… jij hebt me gered. »
