Leo haalde zijn schouders op. « Je was aan het verdrinken. »
« Hoe heet je? »
“Leo Morales.”
De man knikte langzaam. « Die naam zal ik nooit vergeten. »
Twee dagen later, toen Leo een verkoper hielp met het uitladen van fruit op de markt, stopte er een zwarte auto. « Bent u Leo Morales? » vroeg een chauffeur. « Meneer Donovan wil u graag spreken. »
Minuten later stond Leo in een kantoor met glazen wanden, hoog boven de stad. Donovan glimlachte hartelijk en overhandigde hem een envelop.
Het was een beurs: collegegeld, kleding, maaltijden, alles.
“Waarom doe je dit?” vroeg Leo.
De man draaide zich naar het raam.
« Want soms is er een kind nodig om een man eraan te herinneren wat er echt toe doet. Je hebt me niet zomaar uit de rivier gehaald, Leo. Je hebt me weer tot leven gewekt. »
Weken later vertelde Donovan het verhaal publiekelijk. Hij bekende dat hij wanhopig over die brug had gelopen – zijn bedrijf ging failliet, zijn familie was weg, alles was zinloos.
« Ik lette niet op, » zei hij zachtjes. « Ik stond op het punt om op te geven. Toen sprong er een jongen zonder aarzelen in. Misschien was het geen geluk. Misschien was het genade. »
Leo’s leven veranderde van de ene op de andere dag. De Donovan Foundation vond een appartement voor hem en schreef hem voor het eerst in jaren weer in op school. In het begin voelde hij zich er niet thuis, maar hij leerde snel.
Leraren noemden hem slim, nieuwsgierig en aardig. Toen hem naar de redding werd gevraagd, zei hij alleen: « Iedereen zou hetzelfde hebben gedaan. » Maar iedereen wist dat niemand dat zou doen.
Maanden later lanceerde meneer Donovan een beurzenprogramma voor kansarme kinderen. Hij noemde het The Rosa Initiative, naar Leo’s grootmoeder. Tijdens de ceremonie sprak Leo zachtjes in de microfoon:
« Mijn oma zei dat waardigheid meer waard is dan geld. Nu begrijp ik het. »
